მომეგება ყვარელი,

თბილი და საყვარელი.

მგოსნის ენით ბუნება,

მართობს, მეჩურჩულება...

მეუფლება მთლიანად,

თან მიქარვებს იარას,

მეც ამ მთების შვილი ვარ,

უცხო მგზავრი კი არა.

ამიტომაც ყვარელმა,

თბილმა და საყვარელმა,

უცებ გამითავისა,

როგორც მთვარემ ღამის ცა…

ზვრებს ღიღინით ჩავუვლი,

რა უსაზღვრო ზვრებია…

ოქრო ქინძმარაული,

როგორ მომნატრებია.

ღვინომ ლაზათიანმა,

ყელში ჩაიყარყაროს…

აზარფეშის ტრიალმა,

დამავიწყოს სამყარო…

შორით ყვარლის მთები და

კუდიგორას გზებია…

ნაცრისფერი ნისლები,

მთებზე იძენძებიან…

რა საამო დარი დგას,

რა სამოთხის ხმებია…

თუმც ხანდახან დურუჯიც,

მოქნეული ხმლებია…

ისე აიქაფება,

ისე გადიდგულდება…

მაგრამ ნადურუჯალსაც

აქვს ნაქები ბუნება…

ეფერება საფერავს,

მადლიანი შლამითა…

წამლობს, ეალერსება,

დღისითაც და ღამითაც…

ზვრებს ღიღინით ჩავუვლი,

თვალწარმტაცი ზვრებია…

ოქრო ქინძმარაული,

ვის არ მონატრებია.

მუდამ ბარაქიანი,

ლაღი, ალერსიანი,

თბილი და საყვარელი,

მომეგება ყვარელი.