იყო მუდამ ასეთი:

დუშმანს პირველ ხვდებოდა

აჭარა და კახეთი.

ქვეყნის პირველ ძახილზე

სცემდა ბრძოლის ნაღარას,

ორი გმირი ქართველი, -

კახეთი და აჭარა.

- საქართველო იქნება,

მზე ქართული არ ჩავა! -

სისხლდაცლილნი იძახდნენ

კახეთი და აჭარა.

- რა ვარამსაც ვზიდავდით,

რა ჭირსაც ჩვენ ვიტანდით, -

ამბობს ტაო-კლარჯეთი,

ამბობს ფერეიდანი.

სხვა საშველი არ იყო,

მტრის ხმლებს მკერდებს ვახევდით,

ჩვენ - კედლებად დამდგარნი,

აჭარა და კახეთი!

ძმებო, ქუხდეს მარადჟამს

კახეთიც და აჭარაც:

- საქართველო იქნება,

მზე ქართული არ ჩავა!