საღამო მოდის, როგორც მთაში მგზავრი ურჯულო,

შავი ნაბადით და ყაბალახით,

მინდა ამ ღამეს მიწა ვიგრძნო და ვეჩურჩულო,

ვწოვო ბალახი.

მთები დამსხდარან, როგორც კარის დარბაისლები

და გვიგზავნიან თეთრ ანგელოზებს,

შემოხვევია გომბორს ნისლი -

ჩვენ - ოცნება საქართველოზე.

დღეს ჩვენ ვიყავით ვაჟასავით მონადირენი

ეხლა კი ვყრივართ ცის ქვეშ, კალოზე,

თუ სადმე ყვირის ნატყვიარი მკერდით ირემი,

ღმერთო, დალოცე.

მწვადი იწვება, შესევიან ცეცხლს შამფურები

ღვინით სავსე მოდის მათარა,

მთვარეა - როგორც გატენილი ძროხის ცურები,

ცა კი პატარა.

დასაძირავად გვემუქრება უნაპირობა,

და ტანს გვიმძიმებს ნაბადივით ღამის ბეწვები,

განშორებისას თითქოს გული ფარულ ტიროდა -

მშვიდობით, ძმებო, ვერ დაგვეწევით.

მინდორში ვყრივართ მუხლმოჭრილი მონადირენი,

ხოხბის ბუდობას გადმოსძახა სადღაც მამალმა,

ღმერთო, უშველე თუ დაჭრილი სადმე ირემი

ღამემ დამალა.