მიყვარს ბათუმი... მისი ბუნება,

მის ოქრორეულ ლაჟვარდის ბლონდი,

მისი ზღვის მძლავრი აგუგუნება,

მისი ზენიტი და ჰორიზონტი.

მიდის გამზირი სწორ ისარივით,

ცურავს ფოთლებში სუფთა და ჩუმი.

ფლორის სიმშვიდით და გადარევით

სავსე ლაჟვარდი - მიყვარს ბათუმი.

ვერც ისე საშიშ წვიმების ხშირი

და მხიარული ულტიმატუმი

შესძლებს, რომ გულის გულთან კავშირი

შესწყვიტოს, ისე მიყვარს ბათუმი.

ვით შავი თუჯი დასახო მერნად -

სადავეები მიუშვა მერნებს,

ისე ცისტერნას მისდევს ცისტერნა

და თვლა არა აქვს ნავთის ცისტერნებს.

კვლავ გახსენება იმ ტრირემების,

კვლავ ჩაქურების და თავსაფრების...

მიყვარს გუგუნი ჩვენი გემების,

გაფრიალება მძაფრი აფრების.

შავი ზღვის პირად სდგას მეზღვაური

და დაფიქრებით თუთუნს აბოლებს...

ტალღების მძლავრი და მხნე ხმაური

შლის მოგონებებს და პარაბოლებს.

მის წინ იშლება მთელი ედემი

ზურმუხტისა და ოქროს ფერებით,

კვლავ აგონდება ძლიერი გემი,

გარშემორტყმული კრეისერებით.

კვლავ აავსებენ ნაპირებს ნაღმით...

ტორპედოს ეხლა სხვა ეწირება:

მტრის გემი, მსვლელი უკუღმა-წაღმით,

იხრება, წვება და იძირება.

ხვალ სამხრეთისკენ გაიწევს ფლოტი,

რომ გადალახოს მთელი განედი.

ასეთი არის შავი ზღვის შფოთი:

ზღვას და სიმშვიდეს სძულთ ერთმანეთი.

ვერვინ იპოვის მტრის გემს ადგილას,

სადაც ოდესმე ახსოვდა ნაპირს:

წყალზე მოდებულს შეამჩნევ დილას,

ნავთის ნიშნებით ფარულ ზედაპირს.

მოიგზავნება მაშველი ძალა,

განიგმირება იმისიც გული,

ბომბარდირების შემდეგ ბრიალა

ცეცხლში იქნება ის გახვეული.