დღეს თითქო ჩემთვის ქუთაისი მკვდარი ბრიუგეა.

ყველა წარსული დანგრეული მოდის ბაღებად,

აქ მოგონებას შრიალების ფრთები უგია

და ღამდებიან ოცნებანი როდენბახებად.

გადიარს მთვარე მკვდარ ქალაქზე მარადი სევდით,

ო, რა უცხოა ეს საღამო და გამობრწყენა.

თავდავიწყებას ჩვენ მგზავრებო ამაოდ ვსდევდით,

როგორც პრინცესა მგლოვიარე - გვფარავს მოწყენა.

გუშინ ვაგონში ფერმკრთალები შიშობნენ ჭლექზე.

ისროდა ველებს სექტორებად უცხო მედისკე,

მე კი მათრობდა მხოლოდ ერთი ძვირფასი ლექსი:

“მიმქონდა ხსოვნა ელენესი იმერეთისკენ”.

მკვდარო ქალაქო, გაიღვიძე! მოვიდენ მტრები

და მოახლოვდა შებრძოლება, სითეთრე დილის.

დაუტირებლად შენ ცოფიან გრიგალში ქრები,

როს ყველა ცრემლი დაუტოვე საყვარელ ტფილისს.

თავზე გვეცემა ძველ ღმერთებით ცა შერყეული.

უნდა გავექცე ამ ქვეყანას საგველეშაპოს...

მშობელო მიწავ! ორივენი ვართ ჩვენ წყეული

და ვერ ავცდებით დამარცხებას, სირცხვილს, ეშაფოტს.