ანგელოსმა აქ წალკოტის გაშენება ინება, 

სიცოცხლის და სილამაზის ერთად აბიბინებამ

ცის ტანობზე შეიღერა, თეთრი ფრთები გაშალა

და ედემი გაიფურჩქნა, ამაოდ არ დამშვრალა.

სიკეთისკენ ბოროტებას თვალი ელმად გაექცა, 

შეერკინა იმ ანგელოზს და ორივე დაეცა. 

გაიმართა, თურმე, ბრძოლა, ცას უჭირდა გაძლება

ხან ბოროტი მძვინვარებდა, ხან სიკეთე ამზევდა.

დაგეშილან და ერთმანეთს ისე წაჰკიდებიან, - 

თეთრი ქვები ანგელოზის დამსხვრეული ფრთებია!

დარჩა მისი ნატერფალი, ახლაც ისევ ისეა -

თეთრი ხიდი იმ ბრძოლების თეთრი ობელისკია.

აბიბინდა მწვანე მდელო, გადმოქუხდა მდინარე, 

კორდზე ია გაიშალა, ლურჯად პირმომცინარე, 

იქ ყოველთვის ბორგავს წყალი, აქ ყოველთვის ქარია, 

მკერდს ჩაჰკვრია ავგაროზად ღვთისმშობელი მარიამ.

ზვირთებს რატომ მოაგელვებთ, შფოთიანო ქარები, 

თავგანწირულ იმ აგნელოზს ღვისმშობელი მფარველობს,

სიკეთე და ბოროტება ერთურთს წაჰკიდებია,

თეთრი ქვები ანგლოსის დამსხვრეული ფრთებია!