ყველას თავისი აკვანი უყვარს,

ყველას თავისი კერის ღადარი,

და გულო, მართლა პოეტის თუ ხარ,

სულო ლერწმისგან გამონათალი.

შენს მშობელ დედას უმღერე მაშინ

დაკოცნე მისი უბე და კალთა,

ხვალინდელ დღეებს დაუდექ მხარში,

მზეს შეეგებე ქალაქის კართან.

ეს ლექსი ფიქრში ნასათუთარი

სულს სადღეგრძელოდ დიდხანს ეყოფა,

მაშ, გაუმარჯოს ბებერ ქუთაისს,

საიმერეთოს ლამაზ დედოფალს!!!