კაცი მისთვის იბადება, რომ სიკეთე სთესოს...

რა აჯობებს, ქუთაისში მივყვებოდე რეზოს.

მრავალთაგან შეუცნობი, სხვა ტკივილი მფატრავს,

რა ვიღონო, არ მაქვს ახლა უფრო დიდი ნატვრა.

მოვილხენდით მის საძმოში, დავთვრებოდით მაგრად,

შევახებდი ხელისგულებს - მის ნაფერებ ბაგრატს.

ჯიქურ ჭრიდა, თქმა იცოდა მოკვეთილად, ხისტად...

ზღაპარია, სადღა ვნახავ გაცინებას მისდარს.

სათაფლიას მღვიმესავით გრილად არსად ბნელა...

თვალებს მოეფერებოდა მისი წყალწითელა.

ვერ ვერევი ნაღველს, ვერვის შევაცოდე თავი,

არვინ მყავდა მისნაირი გულში ჩასაკრავი.

იგი შეერკინოს ავბედს, ვინც რომ მამაცია;

დავრაცრაცებ, ცრუ სოფელმა რა დღე დამაწია!