ქალაქში უეცარ კერპთმსახურებით: -

რკინის ხაფანგებს ვიღაც გვახვედრებს.

„ჩემი ქუთაისი“ თეთრ საფეხურებით;

ტფილისის დამწვარ გულს მოახავერდებს.

ცრემლიან სიშორეს მთვარეს დავამისებ,

თუ გამახსენდება: ღვეძელი ნაზუქი,

სოფელში დარჩა ყრმობის სიხალისე:

ჰყვირიან ღორები საშობოდ ნასუქი.

სიზმრებს აება დუქნური ნისია

ღამეში როსკიპი თანახმდება ვერცხლზე,

ქალაქის თვალები დამწვარი ისეა;

ვით თუჯის კარდალი სპილენძის ცეცხლზე.

მოუსვენარ ქუჩებს ფიქრი მოერია

შუადღე რომ სწვავს მინის ფერ ლაქებს,

ლოდინი გაფრინდა მზეს უმღერიან:

სად დაათენდება სატახტო ქალაქებს?..

ან თუ ატირდება უფრო უცნაურად,

და აიჩეხება უდაბნოს კბილებზე,

გრაფი ისევ დარჩა ტახტის აზნაურად,

დამწვარი ხელებით რკინის გრეხილებზე:

სოფლური ალერსი თოვლში დაეცა.

გვაწამებს მზის ტანზე დანთილი კერასი,

ქალაქში დაქლექება ფიცით გადმოგვეცა; -

მთა რომ დააღონა იჭვით ბუმბერაზი.

თუ ვკლავ გავთეთრდები ქალაქის სიშავით.

ისევ ავენთები რაინდის ლოცვად,

სოფელში სუფთა და ფაქიზი ვიყავით

დღეს მახრჩობს მტვერი ფრჩხილების მოწვად.