უბრალოდ გეტყვი: შენ ხარ თბილისი,

მამადავითი შენი მხრებია,

მხრებზე ნათელი და თბილი ნისლი

დალალებივით შეგირხევია.

უბრალოდ გეტყვი: ვარ დაუღლელი,

ჩემს გულს ფესვები შენში გაუდგამს.

მე დამიბერდა შენზე წუხილი

და სიხარული გამიჭაბუკდა.

ვერა, ვერა ვთქვი, რაც უნდა მეთქვა,

ვერ შევუზავე სიტყვას მარილი...

მე სადაც უნდა გამოიყოს ბედმა,

შენკენ წამოვალ მაინც მტკვარივით.

დავიკარგები ქუჩის ხმაურში,

ყელზე დაგკიდებ ლექსებს გირჩებად,

გავეჯიბრები შენს სიყვარულში

ვინც შეგიყვარა თუ დაგიჩემა.

ვერა, ვერა ვთქვი, რაც უნდა მეთქვა,

უფრო დიდია ჩემი სათქმელი

რომ გაგაგონო ამ გულის ფეთქვა,

ღიად დავტოვე ყველა სარკმელი.

და გისმენ, გისმენ და მიხარია,

რომ გისმენ ასე გულმშვიდად, ჩუმად.

შენი ნისლია, შენი მთვარეა,

ღამეში შენი ჭადრები სდუმან.

ჩემი ფანჯრიდან გამოდის ნისლი

და, როცა ნისლი მკერდს ჩაგკონვია,

ამ დროს მე შენზე ვფიქრობ და ვიწვი,

შენ მართლა ნისლი ნუკი გგონია.

გამოფრინდება ფანჯრიდან მთვარე,

გადაგეღვრება ვერცხლის ჩანჩქერი...

ამ დროს მე გიმზერ, მე გაპყრობ თვალებს,

გაგიჟებული ეს მე ჩაგცქერი.

მაინც ვერა ვთქვი, რაც უნდა მეთქვა?

განა ეს არის ჩემი სათქმელი?

რომ გაგაგონო ამ გულის ფეთქვა,

ღიად დავტოვე ყველა სარკმელი.