ფლოსტებში ფეხი წაჰყო, ხელ-პირი დაიბანა,

დღის ჩამოირეცხა ჭვარტლი და ტალახი,

ივახშმა ჰაიჰარად, საბანი - წაიფარა

საძილედ ემზადება დაღლილი ქალაქი...

წყნეთიდან დავყურებ სკას მილიონიანს -

ვარსკვლავთა მდინარეს ხვალის დღე მოჰყავს -

ყურს ვუგდებ ქალაქის წრიალს და ბორიალს,

ყურს ვუგდებ ქალაქის ფშვინვას და ოხვრას.

ათასი საწუხარი რჩება უთქმელივით,

ათასი საფიქრალი არ თქვა რომ არ აქვს -

სძინავს კურდღელივით, სძინავს კურდღელივით,

უჭირს დაძინება მშობლიურ ქალაქს.

ფიქრისგან ამაოდ ლამობს თავდაღწევას,

ფიქრობს, - იფიქროს ამაღამ ამაზე...

ფიქრს რომ შესძლებოდა რაიმედ გადაქცევა,

კვამლი დადგებოდა ქალაქის თავზე.