ბორანი რომ მტკვარზე იდგა,

ის თბილისი მიყვარდა,

თითქოს ახლაც თვალწინ მიდგა,

აფსუს, დრო-ჟამს მიბარდა.

მტკვრის გაცურვა ჩემ უბნელთა

ნატვრა იყო მარადი,

როგორც ყველა თბილისელთა,

სავიზიტო ბარათი.

ახლაც ფიქრით იმ დროს ვეტრფი,

მთლად არ გადამიწურავს,

თბილისელად იმას ვეტყვი,

მტკვარს ვინც გადამიცურავს.

ბორანი რომ მტკვარს აპობდა,

ის თბილისი მერჩია,

ვინც საბორნე მტკვრით ლაღობდა,

მსურდა გამომერჩია.

ის თბილისი, მზის სადარი,

ისე გადაირია,

ვერ გაიგებ, ვინ სად არის,

ვინ სად გადაირია.

მოდი ერთი „მი ატ ელი

ახპერ”, კაცო კაცურო,

თუ ხარ ნაღდი თბილისელი,

მტკვარი უნდა გაცურო.

მომენატრა ბორანი და

მტკვრიდან მასზე აძრომა,

გადმოხტომა ბორანიდან

და ბორნის ქვეშ გაძრომა.

სად არიან ძმა-ბიჭები,

სადღა არის ბორანი,

„პლეხანოვის” სხვა ბიჭები,

მტკვარით ნაამბორალი.

სად ხართ, ძმებო, „ცავატანემ”,

არ ჩამიქრა შუქური,

განა ტალღებს გავატანე,

ტრფობა სიჭაბუკური.

არ გამქრალა ის ფარული,

წლობით გულში ნადები,

ჩვენი ძველი სიყვარული,

ჩვენი სერენადები.

ცირკის ქვემოთ სანუკვარი,

ძვირად შესახედავი,

ჩემი სიყრმე, ჩემი მტკვარი,

რას ბუტბუტებს ნეტავი.