ის იყო ჩვენი ხშირი სტუმარი,

ის მოდიოდა ყოველთვის გვიან,

გაიღვიძებდა ჭიშკრის ურდული,

ეზოში ძაღლი იწყებდა წრიალს.

და წრიალებდა ჭიშკართან, ვიდრე

დაიძინებდა ისევ ურდული,

ამოჰყვებოდა მოსული კიბეს,

მოაცილებდა ჩრდილი ქურდივით,

კარს გააღებდა, როგორც სტუმარი,

შემოვიდოდა ოთახში წყნარად

და გატყდებოდა სახლის დუმილი

დედის ნაჩუქარ ლამბაქის დარად.

ჩამიტყუებდა სიზმარი ტკბილი:

ვხედავდი ბაღნარს: წითლად შეღებილს...

გამაღვიძებდა ადრიან დილით

მისი უხეში წვერის შეხება...

ერთ საღამოს კი ხშირი სტუმარი

არ შემოსულა ოთახში წყნარად,

არ გატეხილა სახლის დუმილი

დედის ნაჩუქარ ლამბაქის დარად.

მე მომენატრა ხმა საყვარელი,

მისი ჩრდილი და წვერი უხეში,

დუმდა ურდული, ძაღლი ჩვარივით

მიგდებულიყო სადღაც კუთხეში.

მე კი ველოდი: ხშირი სტუმარი -

აი - შემოვა ოთახში წყნარად,

აი - გატყდება სახლის დუმილი

დედის ნაჩუქარ ლამბაქის დარად.