თავდავიწყებით მღეროდა თოვლი,

მთელ ღამეს თრთოდა ექო სიმღერის,

უსპეტაკესმა სითეთრემ ყოვლის

კვლავ დაუბრუნა ქალაქს იერი.

მეც ვუბრუნდები სიმშვიდის წიაღს,

მეც მივატოვე სისუსტე კაცთა

და მავიწყდება ის, რასაც ჰქვია

აუხდენელი სურვილის განცდა...

მოედო ქალაქს, როგორც ნუგეში,

გამყუჩებელი ტკივილი ყოვლის

და მთელი ღამე მყუდრო ქუჩებში

თავდავიწყებით მღეროდა თოვლი.