დაზამთრდა...

თოვლი არც ისე მიკვირს

და არც სიცივე -

სისხლში რომ ატანს

მე მეშინია ამ ატმის კვირტის -

გაზაფხულზე რომ 

ვერ გახსნას მარტმა.

მე მეშინია დამშრალი ღელის,

თოვლის ქვეშ წევს და

უგონოდ სძინავს

და გვირილათა გაყინულ ველის

გამოღვიძება ვერ შესძლოს 

წვიმამ.

დასაწყისი არ მაფიქრებს ზამთრის -

როგორ შევხვდები ზამთრის დასასრულს?!

ვაი, თუ ისევ დავობდე სახლში,

რომ ცეცხლთან მჯდომი 

დავხვდე გაზაფხულს.

მე მეშინია შენი-შენს გამო,

არა თებერვლის ცივი ქარების,

გავიღვიძო და აღარ ვეწამო,

არ მომწყურდე და არ მეყვარები.

გავიღვიძო და მთათა კალთებზე

აღარ მიცდიდნენ ლეგა ნისლები,

იქნებ სჯობია,

აღარ გავთენდე,

მოვკვდე და 

ნუღარ გარდავიცვლები.

არ მინდა შენი ჭკნობა ვიხილო,

ვიხილო შენი დაშლა ფერებად,

ჩემს მერე შენთან მოვა 

სიკვდილი

და მკერდზე ცივად მოგეფერება.

დაზამთრდა...

თოვლი არც ისე მიკვირს,

არც ეს სიცივე -

სისხლში რომ ატანს,

მე მეშინია ამ ატმის კვირტის -

გაზაფხულდეს და

ვერ გახსნას მარტმა.