მე მოვითხოვე ღვინო და ვსვამდი.

ჯერ ცარიელი იყო დარბაზი

და საცოდავად მოწყენილ ზამთარს

სუსტი ხელები ეწყო რაფაზე.

(მანც მალავდა ორთქმავლის ბუნაგს,

მაინც ახშობდა ორთქმავლის კივილს).

დარბაზში იდგა ნახერხის სუნი

და ღვინო იყო ზედმეტად ცივი.

მე არ ვიცოდი სად წავიდოდი,

არც ის ვიცოდი რამდეს დავლევდი.

გარეთ კი თოვდა და თითო-თითოდ

შემოდიოდნენ სველი მგზავრები.

შემოდიოდნენ და თხოულობდნენ

წვიანს და თუთუნს (დუმილს და სითბოს).

რაღაცას უცნობს და მოულოდნელს,

ელოდებოდნენ ყველანი თითქოს.

მე არ ვჩქარობდი ამბის გაგებას,

თუმცა საკმაოდ ბევრი დავლიე.

და დათოვლილი ლიანდაგები

გავდენ საწოლებს, ცივს და ცარიელს.

მე არ ვიცოდი სად წავიდოდი

ჩემი სურვილით თუ ღვინის ნებით.

გარეთ კი თოვდა და თითო-თითოდ

მავიწყდებოდნენ განვლილი წლები

და, ერთმანეთეთზე გადაკვეთილებს,

ვერც ჩვენ სახელებს ვერ ვიხსენებდი,

მაგრამ ზამთარი იყო კეთილი

და მაფხიზლებდა სველი ხელებით...