ქარი ქრის, ქარი ზუზუნებს,

მწარედ გაისმის ღრიალი,

გატიტვლებულა მინდორი,

ვით ოხერი და ტიალი.

ჰყინავს და სუსხავს ზამთარი,

თოვლით ავსილან ხევები;

უძრავად დგანან მუხები,

როგორც უსულო დევები.

დაყრუებულა სოფელიც,

ყველა შექნილა მწუხარი,

გუგუნებს მხოლოდ თავისთვის 

და მხიარულობს ბუხარი.

ხანდიხან სოფლის სიჩუმეს

არღვევს საქონლის ზმუილი,

მინდორ-ველს - მელის ჩხავილი

და მშიერ მგელთა ყმუილი.