დადგა თეთრი ქარები,

დაითოვლა მთა-ბარი,

ქარის გამოძახილი

ისმის, როგორც ზღაპარი.

იგი - ოთხი დობილი,

ოთხი - ქარით გამხდარი,

გაზაფხული, ზაფხული,

შემოდგომა, ზამთარი.

ამბობს თეთრი გადია,

ახსოვს ასი ზამთარი,

ასი წელიწადია -

თოვლით დახრილ ტოტებზე

კანკალებდა ბეღურა,

მიწას თოვლი ფარავდა,

ცის ფანტელა ეხურა.

გაჰქრა იგი ბავშობა

და ოცნებებს ედება,

არც შენა ხარ ცოცხალი,

არც სხვა მეიმედება.