სარკმელში თეთრი გარიჟრაჟი,

პირველი თოვლი.

- შეხედე, თოვლი! სიხარულზე ვილაპარაკოთ!

- ნახე, თოვლია! თავსასთუმალს თითქმის ეხება!

სად მიდის ჩვენი ჟამიერი? სუნთქვისმიერი?

არა ის, რასაც მიწას მივცემთ, ცაში წავიტანთ,

არამედ სევდის ნაფერთალი, ელდის ნამსხვრევი,

რასაც ვღელავდით, ვუკრთებოდით, ვეკრთოლებოდით,

ღიმილში ვრევდით, გაოცებულ სიტყვებს ვარქმევდით.

- შეხედე, თოვლი! თავსასთუმალს თითქმის ეხება!