საბრალო არის ჩვენი აქ ყოფნა,

მარად თან დაგვდევს ვაება მწარე.

შვებას, სიყვარულს, მიჯნურის ალერსს,

ყველას გააქრობს ბნელი სამარე...

მოჭედილია მიწა ძვლებითა,

როგორც ვარსკვლავით ლაჟვარდი გრილი,

უთვალავია მსხვერპლი დროისა,

მაგრამ არ კმარობს მაინც სიკვდილი!..

მოვა დრო, ძნელი - ჩემთვის სასტიკი,

მეც ისე წავალ, ვით წინაპარი,

და ის არ ვიცი, ჩემს სამარეზე

ვარდი ამოვა თუ ეკალ-ნარი!..

მხოლოდ ის ვიცი, რაც მარად ხდება,

რომ გადვიქცევი ისევე მიწად -

და ჩემი ხატიც ამოიშლება!..

დე, ასეც იყოს... ამას არა ვწუხ!..

ფიქრით დამწვარი, ფიქრით უჭკნობი...

ოღონდ სამარეს არ მომემატოს,

სევდა ახალი, სევდა უცნობი!..