ქარს გაახელებს სურნელი მიწის

და ნდომის ჟინი გაავერაგებს,

ნოემბრის ხენი ჰკარგავენ სირცხვილს

და ქარს ატანენ ყვითელ პერანგებს.

მეზობლის ცოლი დარდობს ადრევე

და წვიმის შიშით ვეღარ ისვენებს;

თან ეზარება ქოლგის წათრევა,

თან კატასავით უფრთხის სისველეს.

ქუჩებში უკვე არ ჩანს არავინ,

ციდანაც წვიმის წვეთები ცვივა;

ქალაქს ღრუბლები რუხად ფარავენ

და თმების ვარცხნით ერთობა წვიმა.