ობოლ ფოთლებს, ნაზ ყვავილებს

ქარიშხალი თავზედ ივლებს;

კორდი კდემით თვალებს ნაბავს,

მორცხვად თავს ხრის, სუნთქვას სძაბავს,

ტანთგახდილი და შიშველი

მთას შესჩივის: „ვერ მიშველი?“

ვიღაც კვნესის, ვიღაც კვდება,

ვიღაც ნისლში ინაკვთება.

მოწყენილია მიდამო, თეთრი

ნისლის ზღვა მინდორს გადაეფინა.

გადმომიშალა სიცივე მკვეთრი,

ჩემს არსებაში იპოვა ბინა.

მომბეზრდა ყოფნა... სულს შეეთვისა

აზრი: დაფარვა ქარიშხლის ფიფქით,

ვით ყრუ ძახილი უკვდავებისა

დროთ საზღვარს იქით,

დროთ საზღვარს იქით!