გაყვითლდა მთები,

გაფუჭდა გზები.

ვუცქერ ბუნებას:

ჯავრითა ვკვდები.

აღარსად ვარდი,

აღარსად ია,

დაბლა ყვითელი

ფოთოლი ჰყრია;

ტყე ისეთია,

როგორაც გლახა:

შეეცოდება,

კაცმა თუ ნახა.

მკვდარ ამირანს ჰგავს

მინდორ-ველები:

დაუკრეფიათ

გულზე ხელები.

რა ვნახე გუშინ,

რას ვხედავ დღესა!

ვის ოინია,

ნეტავი, ესა?

ყველასგან მესმის

მე მხოლოდ კვნესა...

ჩიტი-ჩიორა

მარტო არ ჰკვნესის,

აჰშლია ჟინი

მღერის და ლექსის.

დაჰკივის მთასა,

დაჰკივის ბარსა,

გალობს და გალობს,

დაღლას არა ჰგრძნობს.

დამჭკნარ-დამზრდელი

დედა-ბუნება

გალობის ჰანგებს

ჩაებანება.