დასევდიანდა ბუნება,

ფერი შეუკრთა ტყე-ველსა,

კაკალსა მოშრიალესა

და ვერხვსა შტოთა მრხეველსა,

მუხას ამაყად მდგომარეს,

ზვიადსა, შეურყეველსა,

მებრძოლსა ჭექა-ქუხილთან,

ქარ-ბუქთან ღამის მთესველსა.

აღარსად მოჩანს მერცხალი,

ფრთამოცქრიალე, ფრთამალი,

გარიჟრაჟ-განთიადისა

მემოციქულე მამალი,

დაღლილი მუშის მკურნალი,

სევდიან გულის წამალი;

მოუძებნია სხვა კუთხე,

ჩვენგან შორს, ზამთრის სამალი...

სხვა ფრინველებიც წავიდნენ

იმავ გზით, იმავ კვალითა,

აქ დაზრდილ-დაფრთიანებულ

შვილებით - ბიჭებ-ქალითა,

ბუნების წესთან მოხდილნი

პირნათლად სრულის ვალითა...

ბეღურა ჩიტებსღა ვხედავთ

დანაღვლებულის თვალითა.