ყურძენი დამწიფებულა,

დახე, როგორ წითლად ღუის,

ჩქარა, თორემ რთველი, თორემ

კოღო, ბუზი თავს დაბზუის.

შეიკრიბნენ მკრეფავები,

ამოუდგნენ თითო ვაზსა,

ყურძენს სვლეპენ, იცინიან

და მოაბეს მხარი მხარსა.

მტევნებს ჰკრეფენ, ჰგლეჯენ, სჭრიან,

გაჰკრეს, გაჰკრეს ვენახს ხელი,

კალათები იზვირთება

და შეიქმნა ხშირი რთველი!..

საურმეზე გოდრები დგას,

კალათს სცლიან ზედიზედა,

აბა, ბიჭო, მარნისაკენ,

თორემ ძლიერ გაიჭედა.

იკიდებენ მძიმე გოდრებს

სიცილით და ღიღინითა,

ურმით მიაქვთ საწნახლისკენ,

ნება-ნება, ჭრიჭინითა...

აბა, გიგო, კრჩხა თუ გინდა,

ან ჯაგანი, ან აკიდო,

შენი წილი ზამთრისათვის

მოდი, ზურგზე წამოგკიდო...

ჩვეულება ასეთი გვაქვს,

ხილს ვინახავთ საზამთროსა,

ყურძენი სჯობს შესანახად

ნესვებსა და საზამთროსა...

მზე ჩავიდა. საწნახლიდან

მოწანწკარებს ტკბილი წყარო,

აბა, ბიჭო, შეადექით,

ახლა წურვას მოვუჩქაროთ...

ბიჭებმა ფეხთ დაიბანეს,

შემოადგნენ საწნახელსა,

გადიან და გამოდიან,

უმადლიან ყურძნის რთველსა.

აგერ ტკბილმაც მოიმატა,

ძლივსღა იტევს მოკლე ღარი,

ჩქაფაჩქუფით მოჩქრიალებს,

ქვევრი დახვდა უმაძღარი!..

დაილოცა ღვთის ნაკურთხი,

ჩვენის ოფლით მონაგარი,

მაშ, პირველა ღვთისთვის იყოს,

ზედაშე და კელაპტარი!..