მე მინდა გითხრა, ო, შემოდგომა,

რომ მიყვარს შენი ყვითელი სახე,

რომ ნაზ ფოთლების ცვენა და კრთომა

ყველაზე ადრე მე დავინახე.

შენ ძველი ციხის გავხარ ნანგრევებს.

შენ ხეივნებში ვოცნებობ ხშირად,

მხოლოდ მე მაძლევ იდუმალ რჩევებს,

როცა იფრქვევა ღამე ნახშირად.

ამეფებ სულში მკრთალ მოგონებას

და სინანულის ცრემლი მატირებს.

მე დაუკარგავს ვგლოვობ ქონებას,

ვექვითინები სევდის შათირებს.

მეც განვიცადე ავი კანკალი

დასნეულებულ დამპალ მთვარიდან,

ჩემთან არ გინდა შენ მაჭანკალი -

ფიქრებმა თვალი ვერ აგარიდონ.

გული ფართხალებს, როგორც ფოთოლი,

ზაფხულის დილა არ გათენდება

და ქარვისფერი შენი გოდოლი

არ ვიცი რატომ, ვისთვის შენდება.

აუცილებელ საშიშ მუქარად,

მომელანდება ვიწრო საყელო.

მე შენს ბაღებში დავდივარ მარად,

რომ შენი ფარჩა კვლავ ვასახელო.

მე ხმას ვაყოლებ შენს ღამურ კვნესას,

ისე ვით ძაღლი, მოცული ბრაზით.

და მუდამ გეტრფი, როგორც პრინცესას,

მეტი წვალებით, მეტი სინაზით.

შენი წვიმების ტკბილია წვეთი,

უცნაურ თვალებს ქვეყანას ავლებ,

შენ ხარ ყვითელი, ვით საგიჟეთი,

და მთვარეულებს ისევ ამრავლებ.