შემოდგომის

ქარი ჰქრის,

დაღვრემილი

ცა ცრემლს ღვრის,

კორდის ძირას 

წყარო სტირს

მიორკეცებს

სევდა-ჭირს.

გაცვრცნილს წალკოტს

გლოვისა

წამოუსხამს მანტია,

ნისლი ჰბურავს

მთის კალთებს

ბუჩქ ქვეშ ცრემლსა

ღვრის ია.

ტყესა სცვივა

ფოთლები,

ნაღვლიანსა

ჭმუნვარეს,

ქარი შავბნელ ფრთიანი

დაჰქრის ველსა

მძინარეს.

ხევში ლაღი მდინარე

მწარედ მოსთქვამს

ვალალებს,

თრთვილი ჰფარავს

ფერმიხდილს

დამჭკნარს

მინდვრის ყვავილებს.

ჩემო სატრფოვ, ბუნებავ,

ნუ სტირ,

ნუ იცრემლები,

კვლავ გამოზაფხულდება

ისევ მოიკაზმები.