...და მიილულა შემოდგომის მზე... და მიილულა ქანც-მილეული,

ისევ იძრცვნება ფიჭვ-ნაძვნარის ტყე, აღარ ასვენებს ქარი წყეული.

და გაბნეული გზაზე ფოთლები, სიკვდილს თამაშით ეგებებიან,

ეთხოვებიან სიცოცხლის დილას, უკანასკნელი ჰანგით კვდებიან.

ნისლი დაადგა მთების მწვერვალებს, დაადგა როგორც ჯიღა-გვირგვინი,

ყვავილი ჰნაბავს ალისფერ თვალებს - მიდამოს ჰზარავს მისი ქვითინი.

... და სიბრალულით და სინანულით, ისევ იღვრება შვების ფიალა

და რაც გვაჩუქა სხივთ გაზაფხულმა, ის შემოდგომამ გაატიალა.

ისევ ფიქრები საშემოდგომო, ისევ ვნება და ისევ ქაოსი,

გარს ქარიშხლიან ბრძოლის სურათი, გარს სიწყვდიადე სასაფლაოსი.

ისევ ოცნება ღამის სარკმელთან, რაზე? - არ გესმის, რაზედ - არ იცი,

გესმის ძახილი შორეულისა, გესმის სიტყვები შემონაფიცი...

აგერ ათრთოლდა ცაზე ვარსკვლავი, მაგრამ რარაცამ მოჰხვია ფრთები,

ჩვენც გულსაკლავად დავიქვითინებთ: - არ აინთები, არ აინთები!..

ახ, შემოდგომავ, რარიგ მიყვარხარ! - მარად მაგონებ ნათელას სახეს,

მაგრამ არ ვიცი, ნაზო, ველურო, სევდის წამებად რისთვის დაგსახეს?..