სად ხარ, მოდი, მოჭიკჭიკდი,

მომენატრა შენი სახე,

ძველი ბუდე აივანზე

ხელუხლებლად შეგინახე.

ფრთა გაშალე, ინავარდე,

ველ-მინდვრები ისევ ნახე,

შეგიძლია მშვიდად იყო,

არ დაგიგებს არვინ მახეს...

მაგრამ როცა შემოდგომა

ჩამოდგება ბარში ნელი,

ტყეს სიყვითლე დაეტყობა

და გასცვივა ხეს ფურცელი,

ფოთლის ნაცვლად ბეღურები

შეეფრქვევა ტიტველ რტოებს,

შენ წახვალ და ჩვენ აქ ვრჩებით

და დროებით მიგვატოვებ,

მაგრამ ჩვენი მეგობრობა 

მაინც დაძლევს მძიმე ზღუდეს,

მოფრინდები ჩვენთან ისევ,

რადგან აქ გაქვს შენი ბუდე!