ნაკადული ვარ პატარა,

ვრწყავ ნერგებსა და ჩითილებს,

არავინ დამიზიანოთ,

თორემ საბრალოდ ვიტირებ!

მოვდივარ ჩუმი დუდუნით,

ხრიოკებს ვაქცევ ბაღადა.

ნერგებს ვზრდი დიდრონ ხეებად,

რომ იშრიალონ ლაღადა;

რომ გაუმკლავდნენ გრიგალებს,

იმღერონ ხმით საამურით,

დაიცვან ჩვენი მთა-ბარი, -

ჩვენი კეკლუცი მამული.

ხან ლაღად გამაქვს რაკრაკი,

ხან ჩუმი სევდით მოვდივარ...

რა ვქნა, ეს მეპატიება.

დიდი მდინარე როდი ვარ!

სანამ ვარ, ნერგებს ვეკუთვნი,

მათი გაზრდით მსურს ვილხინო.

ისედაც კოხტა მიდამო,

უფრო ლამაზი ვიხილო.

მოვდივარ მთლად გულანკარა,

დაუოკებულ სურვილით,

პატარა, თოთო მცენარეთ

მინდა მოვუკლა წყურვილი!

ნაკადული ვარ პატარა,

ვრწყავ ნერგებსა და ჩითილებს,

არავინ დამიზიანოთ,

თორემ საბრალოდ ვიტირებ!