მაისი თავსა დაგვსხმია

ჭექა-ქუხილით, თქეშით,

თავზედაც გადაამსხვრია

ზამთარს ყინული მთებში.

ბაღებს ღიმილით ჩახედა,

მინდვრებს უმღერა ნანა,

რარიგად გაათავხედა

ეგ მობიბინე ყანა!

ნეტავ რა ჯადო იხმარა,

ან რა თილისმა მწველი,

რომ ერთი ფუნჯი იკმარა,

მწვანედ შეღება ველი?!

ეს ჯადოქარი მზიანი,

სიმღერით ახრჩობს შაშვებს,

ნაზი და ალერსიანი

თმას უხუჭუჭებს ბავშვებს.

მინდვრებს ტოროლას აუფრენს,

უსიმღეროდაც ვერ ძლებს,

ბუდეში ბუმბულს ჩაუფენს

ახლადმოფრენილ მერცხლებს.

ხან აფენს მთას აყვავებულს

მთვარით მოქარგულ საბანს,

ხან ფოთლებს აშრიალებულს

ცივი ცვარ-ნამით დაბანს.

დაეხეტება, არ მალავს

ლამაზ და შიშველ წვივებს,

თან დაატარებს ამალად

მოთბო, ჟუჟუნა წვიმებს.