ვარსკვლავთა ხომლნი აბამენ ფერხულს,

სიო მთის მწვერვალს დაჰქროლავს ცივად;

ნამი ხის ყლორტებს უკოცნის ტუჩებს,

ყვავილის ფურცლებს ესხმევა მძივად.

ფოთოლი ფოთოლს ეჩურჩულება,

ჩაჰკონებია ვერხვის ტოტი ტოტს;

წყარო ანკარა პირს ჰბანს ყვავილებს,

ეთამაშება ბუნების წალკოტს.

ჩუ!.. სევდის ხმები მოარხევს ჰაერს

და მეც ბანს ვაძლევ გაბრუებული, -

ტურფავ, ეს შენ მღერ ნაღვლიან ჰანგებს,

- თუ შორს ბუჩქნარში ჰკვნესის ბულბული?..