გაზაფხულის იისფერო მზერავ,

ველებს მზიანს თუ ხეების ჩრდილოს -

გულ-წარმტაცი ფერადებით ფერავ -

ვით მხატვარი თვალუწვდენელ ტილოს.

მილივლივებს ყვავილების ფენა

და შვენებას გასაოცარ ცქერის,

რასაც ჩემი ვერ გამოთქვამს ენა,

მას ბულბული უნაზესი მღერის.

ო, გადამრევს მგოსანს იგი მღერა -

სიყვარულის მომცემელო სრულის -

გაზაფხულის იისფერო მზერავ,

მწველო ჩემის შეზამთრული გულის!

უნაპირო ლაჟვარდია ზემოდ

და ის მიწას უვლის ცერა-ცერა -

მაისის მზევ და დროშებო ჩემო,

გაზაფხულის იისფერო მზერავ!