გაზაფხული რომ დადგება,

ია ამოვა მთაში.

თეთრი თოვლი რომ დადნება,

ენძელაც მოვა მაშინ.

აყვავდებიან ყვავილნი,

თეთრ თოვლს რომ მაიცილებენ,

ერთმანეთისთვის შაყრილნი,

სიყვარულს დაიცილებენ.

ია მიჯნურობს ენძელას,

ენძელაც თვითონ იასა.

ერთ გოჯ მიწაზე ორივე,

მოუნდებიან ტრფიალსა…

ცალ-ცალკე მდგარი ყვავილნი

ერთ საწადელსა ნატრობდნენ:

ერთად რგულიყო ორივე,

ალბათ, ხომ გაიხარებდნენ?!

მიდის დრო… არა ჩერდება…

დღეს ღამე მოსდევს მალვითა.

მზე ცაზე ვეღარ ჩერდება,

მას მთვარე მოსდევს კრძალვითა.

ცისკარი მოახლოვდება,

სხივებს მოაფრქვევს მზე.

გაეღვიძება ენძელას,

შეევედრება მზეს.

მზეო, ყვავილთა გამჩენო!

ნატვრა აგვისრულე დღეს,

სითბოს და სხივის გამცემო,

ერთად გვამყოფე ჩვენ.

და გაეღვიძა იასაც,

მზის შუქის ნახვა ეძნელა.

წუხელ სიზმარში ვითომ და

მასთან რგულიყო ენძელა.

ფესვ-ფესვი გადაეხლართათ,

მზის სითბო მთასაც ესვენა…

გაზაფხული რომ მთავრდება,

ზაფხული მოვა მაშინ.

სიცხე რომ დაისადგურებს,

იაც მოკვდება მთაში…

ბუნების ძალავ, მაღალო,

რატომ დაჩაგრე იანი?

მწარეა მათი ცხოვრება,

არ გასაჩენი ტიალი.

თუ გააჩინე, მაშინღა

რად არ აცალე ტრფიალი?