ყელყელა გუგულის კაბამ

ძეძვში ამოსულ იასა

ამაყად ჰკითხა ნაზსა და

მორცხვად საყელოღიასა:

- ჩემო დაიავ, რადა ხარ

მუდამ თავჩაღუნულიო?

 რა მიზეზია, რომ აგრე

თალხით ხარ დაბურულიო?

- ყური დამიგდე, დობილო, -

ვიშით მიუგო იამა, -

თუ ჩემი თალხი საცმელი

შენ არაფერსი გიამა,

ხომ იცი, როგორ მოელის

გაზაფხულს ჩვენი გვარია,

ვისწრაფით სამზეოსაკენ,

სადაც სითბო და დარია.

მეც ტურფავ, მდელოს იმედით

ამოსვლა მოვიწადინე.

დახე ბედსა და იღბალსა,

მოდი, ცრემლები მადინე!

სრულებით მოულოდნელაად,

აი, სად მექნა ბინაო,

სხვა რომელია, რომ ძეძვში

ყოფნა არ მოიწყინაო?

რა ვნახე, ყოველმხრიდანა

ეკლები მეღირებიან,

თავი დავხარე, დავღონდი,

მუდმისად მეტირებიან…

მზეს ვერ ვუცქერი, იმიტომ

თალხი მაცვია ტანზედა.

იმას თავს შემოვევლები,

ვინც შემახედებს ცაზედა.