ზამთარმა ჭირი მოგვჭამა,

ფერი გვცემს გაზაფხულისა,

ენძელა ამოჩენილა,

შენი გულისა, სულისა!

სხვა ყვავილებიც მოდიან,

ლამაზნი, მოსაწონები,

წავალ და ყველას ფოთლებზე

სათუთად დავეკონები.

ჩემო პატარა  გოგიავ,

აბა, ჩაიცვი ქალმები,

მინდვრის ყვავილებს, გენაცვა,

შენ კი არ მიესალმები?!

შენც ხომ იმათი დარი ხარ,

წმინდა, უმანკო გულითა;

იმათთან ერთად დავტკბები

კვლავ შენი სიყვარულითა!

თქვენ შემოგევლეთ თავზედა,

ტურფანო, დაქარგულებო,

წყარონი ჩემი სიცოცხლის,

პირველო გაზაფხულებო!

ენაჟღურტულა მერცხალო,

მალე მოფრინდი შენაცა,

რომ შენს ჭიკჭიკთან პაწიამ

ფეხიც აიდგას, ენაცა.