ყაყაჩო მქვია სახელად,

მეც ყვავილი ვარ ველისა;

მიყვარს წითელი სამოსი,

კოხტად დაჭერა ყელისა.

თან მოვდევ გაზაფხულობით

ენძელასა და იასა;

ისე შევხარი მინდორსა,

როგორც ყმაწვილი ძიასა.

რაწამს გავჩნდები, ბავშვები

სიმღერით მეგებებიან;

მათი სოცოცხლე მახარებს,

ისინი ჩემით ტკბებიან.

მაგრამ ეს კია, დღემოკლეს

დიდხანს არ მედგომინება;

ხომ არ დავიწყებ ტირილსა,

ბუნებამ ასე ინება.

მე მოვკვდე, როგორც შიკრიკი

გაზაფხულისა პირისა,

უარმყოფელი ზამთრისა,

მისგან მომდგარი ჭირისა.

და სხვამ იხაროს ჩემს შემდეგ,

უფრო ძლიერმა ყვავილმა,

რომ ვერაფერი დააკლოს

ყვავ-ყორნებისა ჩხავილმა.

მან და-ძმებს გადაულოცოს

ზეაღმართული ალამი,

ახლა მათ მისცენ გაზაფხულს

გამარჯვებული სალამი...

ყაყაჩო მქვია სახელად,

ველია ჩემი მშობელი,

მე მისი პირმშო შვილი ვარ,

მის გულის შემამკობელი.