ველში ია ამოვიდა,

მიიხედა, მოიხედა,

- მწყურიაო! - ჩუმადა თქვა,

დაძახება ვერ გაბედა.

ზღვის ორთქლი და ოხშივარი,

რაც ცას დღისით აეწურა,

ცვარ-ნამებად გარდაქმნილი

იას გულზე დაეპკურა.

გაზაფხულის კოხტა ყვავილს

გულს სიამე მოეფინა,

ველს სალამი მისთავაზა

და მადლობით ცას შესცინა.

კოპწიას და ჩანასკულსა,

ლურჯქათიბა-კაბიანსა

მთაც ნაკადულს უგზავნიდა

ცივწინწკლება-ქაფიანსა.

და უთვლიდა გამარჯვებას,

ცხონდა თქვენი მშობელიო,

აქ ეს არის, მანდ შენა ხარ

გაზაფხულის მთხრობელიო...

ველში ია ცქრიალებდა,

კლდეზე წყარო ჩქრიალებდა,

მთა და ბარში გაზაფხულის

უხვი მადლი ტრიალებდა...