ჯეჯილმა ამოიწია,

გადგა ბორჯი და ძირია,

იამ მოქარგა მინდორი,

სჩანს გაზაფხულის პირია!

სერზე შემდგარა მეცხვარე,

შესცქერის თავის ფარასა;

ბატკანი დედას დაეძებს,

დედა კი - მწვანე ბალახსა!

დაჰკრა, დაუკრა საკვნესმა, -

ეს ტკბილი სალამურია,

შროშანიც შემოფრენილა,

შაშვი ხომ შინაურია!

მთას ეზლაზნება ღრუბელი,

ძირს ეცრემლება ველებსა,

კურდღელი მალაყს თამაშობს,

ფუნდრუკი გააქვთ მშველებსა!

ამოიწია ჯეჯილმა,

გადგა ბორჯი და ძირია,

მზემ გადმოუშვა სხივები,

სჩანს გაზაფხულის პირია!