გაზაფხული მოაქვთ რტოებს,

მე კი სევდა წამიტანს,

შეჩვეული სიმარტოვე

არ მცილდება წამითაც...

სულს სხვაგვარი სიმარტოვე,

სულ სხვაგვარი წვა მიტანს,

თითქოს ყველამ მიმატოვა,

თითქოს ყველა წავიდა.

ნადირივთ დავწანწალებ

სიმარტოვის ტყეში და

ცხარე ცრემლით დამწვარ თვალებს

სიხარული მოშივდათ...

გულგრილობის ტყვიით მკლავენ,

ხან მტერი ხან მოკეთე,

განა თავი, განა მკლავი?

იმედები მომკვეთეს.

გზა აღმართზე დამაწიეს

დარდისა და განშორების,

ძაღლებივით დამასიეს

დაგეშილი ჯორები...

რაც ფერებით არ აყვირდა,

დარდმა დაასამარა,

დავრჩი ჭიქა დარდისა და

მწუხარების ამარა...