ვიშ, გაზაფხული

მოდის მორთული,

მოდის და მოაქვს

ცით სიხარული.

ამწვანდა მთები,

ტყე და მინდვრები,

ათასფრად ჰყვავის

ბაღი და ზვრები.

განახლებული,

გაცოცხლებული

ჰლხინობს და სტკბება

ყველა სულდგმული.

ბეღურა იქ ჰმღერს,

ბულბული აქ სტვენს,

თვის მიჯნურ ვარდსა

დაჰკვნესს და დაჰკვნესს.

აგერ პეპელა

ფრთააკრეფილი

ყვავილს სწოწნს ნელა,

და თრთის ყვავილი.

იქავ კურკურით,

ჩუმის ჩურჩულით,

წყარო ჩამორბის

ლხენით, ჩუხჩუხით.

რა-რიგად ჰგიჟობს

ბრწყინვალე წყარო,

მიცურს და ჰხარობს:

„ყინვით არ ვარო“.

ზამთრითა შეკრულს,

წყალს დამონებულს

ყინვა ადნება,

მონებაც სწყდება.

მიდის, აძლევს ბანს

ქვეყნის გალობას

და მით მადლს უხდის

თავისუფლობას.

ყველა ჰყვავდება,

ყველა ახლდება,

რა ჰხედავს ტკბილ დღეს, -

გამოცოცხლდება, -

და მარტო გული,

ერთხელ მოკლული,

არც აყვავდება,

არც გაცოცხლდება!