გაგვიზაფხულდა. სიცოცხლის ძალამ

იფეთქა... გაქრა ზამთარი ცივი,

და შეიმუსრა ყინულთ ბორკილი,

რა მოხვდა გულში მზის თბილი სხივი.

ისევ გაცოცხლდა მკვდარი ბუნება:

აყვავდა ბარი, აყვავდნენ მთები,

და წალკოტებში ათას ფერადად

გადაიფურჩქნენ ვარდ-ყვავილები.

ტყე შეიმოსა ზურმუხტის ფერად,

მწვანე მანტია გარს მოიხვია

და, თითქოს ნიშნად სიყვარულისა,

ფოთოლი ფოთოლს გადაეხვია...

თვით სიხარული გამეფდა ქვეყნად,

შორს, შორს გაისმის ნეტარი ხმები:

აქ ბულბული სტვენს, იქ შაშვი გალობს

მათ ბანს აძლევენ სხვა ფრინველები.

აჰ, რა კარგი ხარ, შენ გაზაფხულო,

დიად ზაფხულის წინამორბედო!..

ვაშა!.. დიდება შენს მოვლინებას,

ქვეყნის ნუგეშო, ქვეყნის იმედო!