თეთრად ელავს ბურბუშელა

და ფიჭვის ხეს სურნელს აკმევს.

ზედ კი ბებო ნელა-ნელა

ჰკიდებს ვაშლებს, ვერცხლის კაკლებს,

კანფეტებს და მანდარინებს,

ჩურჩხელებს და ჩირის ასხმას

და თან უხსნის შვილიშვილებს:

- ჩემო ირა, ლილი, ასმათ,

ეს ქართული ნაძვის ხეა,

პაპათქვენის ნახელავი,

ალბათ, მიხვდით, რად გეწვიათ -

რომ აგივსოთ კალთა ხვავით.

- რა ჰქვიაო? - თქვა ირაკლიმ.

- რა ჰქვია და... ჩიჩილაკი! -

და სამივემ ლამაზ სტუმარს

მიუმღერა ტაშის დაკვრით:

- ვიცით, ვიცით, ჩიჩილაკო,

ამ ახალ წელს რისთვის ამკობ,

გსურს პატარებს საახალწლო

სიხარული არ მოგვაკლო!

გაგიმარჯოს, ჩიჩილაკო!

იჩახჩახე, ჩიჩილაკო!