ქაღალდი, სუფთა

ზამთრის ველივით,

შრიალებს ღამით

თუ ღელავს დღისით,

მარადის ფიქრობს,

რომ ყოველივე

იწყება მისით,

თავდება მისით!

ქაღალდი მრავალს

იჩენს მარიფათს,

ქაღალდი მოდის

რაგინდ რაფერი:

იყო, არის და

რჩება ღარიბად...

სწერთ? ქაღალდია,

სხვა არაფერი!

მაგრამ მოვიდა

ერთხელ მგოსანი,

შემოქმედება

აზრს შეუზავა,

ვეფხის დაარქვა

მას ტყაოსანი,

და საუკუნე

გააუკვდავა!