დრო არი, ჩემო პატარავ,

იცოდე ერთი ამბავი:

ედემის როა ბადალი -

დღეს საქართველოს მთა-ბარი.

ბეღელში როა ხორბალი,

ღელეზე როა წანწალა,

ბრუნვით წისქვილის ბორბალი

რომ იხვითქება საწყალი.

მზე რომ ამოდის წითელი,

ტყიდან რომ გვიხმობს ძახველი,

რომ ჟღუტულებენ ჩიტები, -

ზამთრობით მოცახცახენი...

და, წყალია თუ დანდური,

და, ხიდია თუ ძახველი,

რაც მთავარია, ქართული

დღესაც რომ გქვია სახელი.

კვლავაც რომ იკვრის ფანდური,

კვლავაც რომ ილხენს ქალ-რძალი,

რომ ლაპარაკობ ქართულად - 

ქართულ სკოლაში ნასწავლი.

კარგს რომ გვიქადის მომავალს, - 

შენი ბეჯითი გარჯანი! -

ვინც იყო! -

იგი, რომ არა! -

არ იქნებოდა, -

რაც არი!

ფარნავაზ მეფე რომ არა, -

ვინც ჩვენი სრულყო ანბანი.

შოთა რუსთველი რომ არა, -

ვინც არი ჩვენი ლამპარი.

მოციქულთ სწორი რომ არა, -

ოთხგან აღმართა მან ჯვარი.

მღვდელი თევდორე რომ არა,

(მტერმა აკუწა საწყალი).

ორბელიანი რომ არა, -

საქართველოსთვის დამწვარი.

პატარა კახი რომ არა, - 

ყველა მომხდურის თავზარი.

მეფე დიმიტრი რომ არა!

ძმანი რომ არა! - 

ცხრა ძმანი!

მოკლედ: -

სისხლის ღვრა რომ არა! -

არ იქნებოდა, -

რაც არი!

კვლავაც თუ გვინდა ქართველი

ლაპარაკობდეს ქართულად,

თუ გვინდა, იყოს კვლავ ჩვენი

ეს არემარე ხატულა.

თუ გვინდა, მხარეს მშვენიერს

კვლავ ჩვენი ერქვას სახელი,

თუ არ გვსურს, ძენი ჩვენივე

ჩვენი რომ გახდნენ მძრახველნი.

უნდა უკვირდეს მტერს ჩვენიც,

ვით პაპის სიმხნე უკვირდა,

თუ გვინდა, -

გვერქვას ქართველი!

რაც უნდა გვსურდეს!

თუ გვინდა!