ღვთისგან გაჩენილს ყოველს სულიერს,

ორფეხს თუ ოთხფეხს, სუსტსა თუ ძლიერს,

მცურავს თუ ფრინველს, მღილსა მიწიერს,

ფუმფულას თუ მწერს, მძრომსა ბიწიერს,

მის-მისდა გვარად ებოძა სმენა,

ებოძა ღვთისგან მათ მათი ენა.

რომელი როგორ ხმარობს ენასა,

როგორ გვამხილებს თვისსა ლხენასა,

ან მწუხარებას, ჭირს და წყენასა,

ვაებას, ჩივილს, გულის ტკენასა, -

გამგებელია ამისი ზენა.

ვინც გვიწყალობა ჩვენ დედაენა…

ეს ვიცით მხოლოდ, რომ ღვთის ნებასა

ვინც კი გადავა, - შეჰხვდეს ვნებასა…

ვერც ვუღალატებთ ჩვენ ბუნებასა,

მისსა კანონსა, განჩინებასა…

მაშ რას გვარგია იმისი წყენა,

რომელმაც მოგვცა ჩვენ დედაენა?..

მტრედი ვერ შესძლებს კატის ჩხავილსა,

ბულბული - ყროყინს, თევზი - კნავილსა,

კრავი უმანკო - მელის ხავილსა,

გვრიტი - ჭიხვინსა, ბუზი - ბღავილსა!…

ამ წესსა ვხედავთ ღვთიურსა ჩვენა,

აქ სჩანს ბუნება და დედაენა!..

მიყვარს მე ენა ჩემის მშობლისა,

რომლითაც ,,ნანას” მეტყოდა ისა,

ალერსს მაგონებს დედისას ტკბილსა,

ჩემის ტოლების მღერა - ჟღივილსა!…

ენით ვცოცხალვარ, მით მიყვარს ლხენა,

მიყვარს სამშობლოს მე დედაენა!

ნუ გრცხვენის, ძმაო, როცა გაქვს წყენა,

მშობელს ენაზედ მოთქმა, ცრემლთ დენა…

აკვანს და საფლავს ნუ ჰკარგავ შენა,

თორემ დაგწყევლის შენ დედაენა!..

ენით ცოცხალვარ, მით მიყვარს ლხენა,

მიყვარს სამშობლოს მე ტბილი ენა!