ღმერთს როდი შერკინებია

ბიბლიურ სეხნიასავით,

სიტყვას კალამი გაუნთო,

როგორც ვაზის რქას სასხლავი.

- ეს წიგნი ერის ბურჯია! -

 ხარობენ მამა-პაპანი, 

ხარმა თქვა: მეც შიგ ჩამდენეთ, 

ერის მეც ვზიდე ჭაპანი.

მოფრინდა შავი მერცხალი 

ჭიკჭიკით, ყელმოღერებით 

და წიგნში, როგორც ბუდეში, 

ჩაფინა იის ღერები.

პაწია წიგნი ბედ-იღბლით 

კიდობანს გამოემგვანა 

და, რაც შიგ გადანახულა, 

ის გადაარჩენს ქვეყანას.

მე კი მგონია, ფრესკებზე,

ყრმა რომ ზის დედის კალთში, 

თუ „დედა ენას“ მიუტანთ, 

დიდივით კრძალვით გადაშლის,

თითს გააყოლებს ასოებს: 

ვაზის ლერწს, ნამგალს, ნიამორს, 

ენას ქართულად აიდგამს 

და იტყვის: აი, იაო.

იდიდე, წიგნო, იდიდე, 

ქართული სულის ლაზათო, 

ღმერთი თუ არა ღმერთკაცი 

იქნებ კვლავ ბევრი გაზარდო.