ეს ჩემი ლექსი, ბავშვებო,

არც შემოდგომას ეხება,

არც სურათია ზამთრისა,

არც გაზაფხულის შექება.

ეს ლექსი გახლავთ აუგი -

მე გამოვდივარ ძაგებით

იმ თქვენი თანატოლების,

იმ თქვენი ამხანაგების,

საუბედუროდ, რომელნიც

ისე აღზრდილნი არიან,

ქართულად ხმას ვერ იღებენ,

რუსულად - გაგიხარია!

რუსულის ცოდნა, იცოცხლე,

სახარბიელო რამ არი,

მაგრამ ეს უნდა იცოდე -

მშობლიურია მთავარი.

ენა არ გაწყენს არც ერთი,

უნდა იცოდე რამდენიც;

ოღონდ არ უნდა დაჰკარგო

ქართული სიტყვის ნათელი!

მე ისეთ ქართველს რა ვუთხრა,

რა ვუთხრა ისეთ ამხანაგს,

ვინც ვერ ახერხებს ქართულად

წერას, კითხვას და ლაპარაკს.

ვინც არც იცის და არც უნდა

იცოდეს ჩვენი წარსული;

ვინც ხმას ვერ იღებს ქართულად,

არც სხვისი ესმის ქართული.

განა იმისთვის იბრძოდნენ

წარსულში მამა-პაპანი -

დღეს შვილმა აღარ იცოდეს

სისხლით დაცული ანბანი?!

თუკი წინაპარს შანთებით

ვერ დაავიწყეს ქართული,

თუ დღესაც მღერის ქართველი

ფერეიდანში ფანდურით,

შენ აქ რა ღმერთი გაგიწყრა,

ვინ იყო შენი გამზრდელი,

შენი გულისთვის დამიწდა

როცა ამდენი ქართველი?!

მე ისეთ ქართველს რა ვუთხრა,

რა ვუთხრა ისეთ ამხანაგს,

ვინც ვერ ახერხებს ქართულად

წერას, კითხვას და ლაპარაკს.