ბრუნდებოდა, სპა ანისით ბრუნდებოდა,

სად მახვილით სამართალი ვყავით.

ოცდაათი წელიწადი სრულდებოდა,

აზიაში ხრმალს იქნევდა დავით.

ღმერთს ჭეშმარიტს და ერთადერთს მსახურებდა:

შავს ჰუნეზე ქვიშისფერი ჩაჩქნით

ჯდა, და ბორცვებს სომხეთისას გაჰყურებდა

დამძიმებულს საქართველოს ლაშქრით.

ქმნა მართლისა სამართლისა აღგვამაღლებს,

განგვალაღებს ძლევა მტერთა ჩვენთა,

მაგრამ მეფეთ უცნაური ხმაც განაგებს -

უცებ დავითს მოეძალა სევდა...

სევდა იგი უკვდავი და მარადია,

ნუვინ ჰგონებს - ზადია და ხინჯი!

სევდა იგი პოეტების ტალანტია

და მეფეთა ოდენ დიდთა ნიჭი!

მაგ სევდაში - დაღლაა და სიბერეა!

სხვა რა რჩება უკანასკნელ გზამდე?!

უკვე გქონდა ვებერთელა იმპერია

გადაშლილი, დავით, ზღვიდან ზღვამდე!

რა თქმა უნდა, რა თქმა უნდა, მტრიანი,

მაგრამ ქრისტედ, აღდგენილად მკვდრეთით,

უკვე გქონდა საქართველო მთლიანი

და მთლიანზეც ბარე ორჯერ მეტი!

დიდს დიდებას, მოპოვებულს მახვილით,

მათრობელა ბანგი ახლავს ზმირინის;

უკვე გქონდა ხანძარივით სახელი

ჰრომს, აფრიკეთს, ევროპს ხმაგასმენილი!

აღესრულნენ ოცნებანი ფერადნი:

სხვად ათინად და უაღრეს მისად,

უკვე გქონდა, უკვე გქონდა გელათი

საყდრად ქვეყნის და საძვალედ თვისად...

არარაის იყავ, დავით, მთხოველი,

უკვე გქონდა წილად უფლისანი

წყალობანი, წყალობანი ყოველნი,

გალობანიც

სინანულისანი.