ძველი ქართული ანდაზა

იტყვის: "სოფელი დიდია!"

რამ გაადიდა, ანდა სად?

სოფელს ბოქლომი ჰკიდია!

რაჭა-ლეჩხუმი მშობელი

გაცლილა, გათხელებულა,

ტყეს გადუვლია სოფელი,

სოფელი - გატყევებულა.

ვზივარ ჭვარტლიან ბუხართან,

ცრის ნოემბერი მტირალა.

გამახსენდება წვიმაში

ბაბუაჩემი ფირანა.

სიტყვა იცოდა ჯიბრით,

იტყოდა მხოლოდ მთავარზე:

"აქიდანა და ჭიბრევს

თხა გევიდოდა ყავარზე!.."

სარკმელში - მთათა გრეხილი,

ყავარზე წვიმა არ ცხრება,

შებერებულა ხეხილი,

მოლურჯო პური არ ცხვება,

კახაბლებს აღარ ამყნობენ,

აღარ თესენ და არ ხნავენ,

ქორწილზე არას ამბობენ,

მარხვით - ჯერ კიდევ მარხავენ...

მე უნდა გავხდე გოროზი,

არ წავიქცე და არ წავხდე -

ლებანიქედის ბოლოში

გიჟივით მარტო დავსახლდე!..